درست روز 22 مهر بود که آقای شنان پور رییس اداره ی فرهنگ و ارشاد دشتستان زنگ زد و مرا برای شرکت در جلسه ای دعوت کرد و صبح روز بعد از شیراز راه افتادم و ظهر در اداره ی فرهنگ و ارشاد برازجان بودم . بعد هم جلسه ای همان جا تشکیل شد و در حضور وی و خانم کرمپور مدیر کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر از کارهای ادبی من تجلیل شد که در آن مراسم آقای شنان پور و خانم کرمپور سخنانی کوتاه در باره ی فعالیت های فرهنگی و ادبی من  بیان داشتند و من نیز تشکر و قدردانی کردم . چند روز بعد کلیپی در همین رابطه به دستم رسید از کارهای ارزشمند آقای علیزاده عضو انجمن سینمای جوان برازجان که کوتاه و زیبا بود. وقتی می خواستم به محل کارم در عسلویه برگردم ، درست رو به روی تابلو « کردوان » استاد شجریان آغاز کرد :

به قربون خم زلف سیاهت        فدای عارض مانند ماهت

ببردی دین فایز را به غارت       تو شاهی خیل مژگان ها سپاهت

و درست یک ماه بعد یعنی 22 آبان 1399 پیرو هماهنگی های قبلی ، صبح زود بنزین زدم و به دنبال قاسم شجاعی رفتم. هوای دشتستان بی آفتاب و آسمان پوستین نمناک ابرش را پوشیده بود. من نیز عقب ماشین را پرکرده بودم از کتاب و دفتر خاطرات و سه جلد صحافی روزنامه هایی که حاصل کارهای خودم برای دشتستان بود اعم از همکاری با خبر شیراز برای ارائه ی شعر دشتستان یا شماره های متعدد آیینه ی جنوب تا یک سال و نیم دبیری صفحه ی ادبی اتحاد جنوب برازجان که همه ی این ها را با نام کارنامه ی ادبی صحافی کرده بودم تا دو زونکن کامل از نامه های بزرگان ادبی به ترتیب الفبا از منوچهر آتشی تا منصور اوجی و حمید مصدق و مشیری و دیگر بزرگان . در بین راه با خبر شدیم که کتاب « عشق از کدام زاویه می تابد ؟ » هم به بوشهر رسیده و مستقیما به باربری رفته و آن را دریافت کردیم و قاسم پول کرایه اش را حساب کرد و راه افتادیم تا خیابان عاشوری و انجمن سینمای جوان بوشهر و نشستن با استادان عبدالرحمان برزگر ، مکاری ، انصاری و مهربانی های خانم کلبعلی . پس از مقدماتی گفتگو شروع شد که تا دیرگاه ادامه داشت از تولد تا تحصیل تا شعر و کتاب و بنار آب شیرین که محور حرف هایم بود و نیز شعر خواندم و فیلم و عکس و مهربانی و ....  بناست انجمن سینمای جوان بوشهر مستندی از کارهای ادبی من بسازد . قرار بود که پس از گفتگو به بنار برویم اما ظاهرا آسمان ابری برای فیلم و عکس مناسب نبود و به زمان آینده موکول شد تا همراه با آقای شجاعی در هوایی مطبوع و خوش در حالی که زیر نم نم باران ، نم نم صدای استاد شجریان بر جانمان می بارید ،  به برازجان برگردیم.

امسال همه چیزش فرق می کند . همه چیز دنیا . عامل اصلی هم کرونا ست. نه تنها روابط با دیگران بلکه روابط با خودمان هم تحت تاثیر اوست . با این همه در هفته ی اول مهر ماه 99 سه اقدام کرونا شکنی کردم :

شب یکم مهر به همراه مهندس علامه زاده به بیدخون رفتیم و منزل آقای کرمی  با حضور علی پاک نیت و آرش و سازش و برادر خانم آقای کرمی که گپ زدیم و شعر خواندیم و آرش هم تار نواخت و جانمان را تازه تر کرد و عکس گرفتیم و پذیرایی شدیم و ساعت میانه ی یک تا دو بامداد بود که برگشتیم .

مورد دوم ارائه ی کتابم به انتشارات عصر جوان بود . « عشق از کدام زاویه می تابد » که مجموعه ی شعر های سپید و نیمایی من از سال 85 تا 94 را در بر می گیرد.

مورد بعد هم  به مناسبت هفته ی گردشگری ، شرکت در جلسه ی شب شعر سیراف در کتاب خانه ی ابوسعید سیرافی بود که شب هفتم مهر با مهرزاد شمس مهر رفتیم از عسلویه تا سیراف و در کتابخانه که دوستان قدیم را دیدیم :  واعظ ، شیخیانی ، خادمی ، احمد پور و ...  از کنگان و دوستان سیرافی و دوستان جدید خاصه علیزاده شاعر بسیار خوش ذوق و توانای گله دار را . من دو بیتی سیرافی ، برشی از کتاب از رنگ باستانی چشمانت و شعری که به محقق بزرگوار خواهرم سرکار خانم  دکتر سارا عیسی پور تقدیم کرده بودم را خواندم که در هر سه نام سیراف آمده بود و قصیده ی کوتاهی با ردیف خلیج فارس . دکترعیسی پور سیراف شناس و همسر آقای شمس مهر نیز پیامی فرستاده بود که  و پیام ایشان را  آقای شمس مهر خواندند. وی در بخشی از پیامش گفته بود « همیشه سیستم آبرسانی قنات، در دل کویربرای اذهان،  معنایی پررنگ داشته، و دارد. اما اگر گستره یدانش و فنِ  این سیستم را ، در قالب اراده و پشتکار بخواهیم در مقامی بی نظیر معنا کنیم ، اثری والاتر و کامل تر از (سیستم آبی) دره لیرِ سیراف نخواهیم یافت.  قنات های صخره ای. و مصداق معنای فرهنگِ تعامل و صلحِ دوران کهنِ این سرزمین را می توان در آیینه نگاه مادر ساحلی ( دی مجید)  که سخاوت ، شاگرد مکتب مرام اوست، و درب خانه رو بدریا دارد، پیدا نمود.» بعد از شعر خوانی از کتاب آقای علی ادریسی رونمایی شد و عکس گرفتیم و بعد به منزل آقای محمد کنگانی که بانی این شب شعر بود رفتیم و شام خوردیم و پس از گپ و گفتی با وی و سایر دوستان حاضر با آقای شمس مهر برگشتیم و من روز بعد این شعر را به آقای محمد کنگانی تقدیم کردم :

عشق و هنر و شرافتِ انسانی       تاریخِ شکوهِ روشنِ ایرانی

جستیم و تمام را به یک جا دیدیم       در آینه ی « محمدِ کنگانی »

کار که تمام شد ، وسایلم را برداشتم و حرکت کردم. آنچه بیش از همه سعی داشتم فراموش نکنم ، تخم مرغ هایی بود که می خواست برای نیما ببرم تا « خاگِ مُشتکی » درست کند که درست هم کرد و مثل همیشه خوش مزه بود و با دوستان نشستیم و خوردیم. شب کتاب هایم را جمع و جور کردم تا صبح روز هفدهم به برازجان بروم که رفتم و به موقع رسیدم .  اول قاسم شجاعی را دیدم و کتاب هایی که برایم آورده بود و بعد هم آقای محمدی را . بعد به بانک هم سری زدم که از وام خبری نبود. ظهر هم محمد حمیدی غذا  گرفته بود و خبرم کرد و رفتم و پس از خواب عصرگاهی با هم رفتیم و خانه را  تحویل گرفتیم و چون زمان کافی بود ، مستقیم عازم عسلویه شدم. شب بود که برای بنزین به جایگاه آبدان رفتم . کارت کشیدم و رمز را گفتم اما معلوم شد که تاریخ اعتبار کارت گذشته است. یادم آمد که 30 هزار تومان پول در جیب و 32 هزار تومان موجودی در کارتی دیگر دارم که مجموعا می توانستم 60 هزار تومان را بپردازم . پول نقد را دادم و کارت کشیدم اما سی هزار تومان از 32 تومان را پس نداد. به 25 تومان راضی شدم باز موجودی کم بود. 20 تومان کشیدم اما هنوز ده هزار تومان کم داشتم. در اندیشه ی چه باید کرد بودم که متصدی پمپ بنزین گفت به جایی زنگ بزن تا برایت واریز کنند. زنگ زدم و داشتم برای نیما توضیح می دادم که جوانی موتور سوار ، نزد متصدی رفت و بر خلاف میلم ده هزار تومان را پرداخت و هرچه اصرار کردم فایده ای نبخشید. داشت می رفت که صدایش زدم و نامش را پرسیدم و شماره اش را گرفتم. جواد حسین پور از شهر آبدان به من این نکته را ثابت کرد که در این دنیای هر کی هر کی ، انسانیت نمرده است. بحث بر سر مقدار پول نیست . سخن از وجود خوبی و محبت در بین انسان هاست و هستند کسانی که  بدون هیچ شناختی به کمک دیگران بر می خیزند. پیش از این نیز آبدان را دوست می داشتم اما  احساس کردم  عزیزتر و دلخواه تر شده است . اندیشه پاک آن جوان را می ستایم در برابر بزرگی  روحش تعظیم می کنم.

ای سراپا ذوق  مستی ای سراسر مهربانی       با لبی خاموش و جانی غرق در شور جوانی

در نگاهت شعر می روید - سرود جاودانی -       از کلامت عشق می بارد -  بلای زندگانی

مثل اقیانوس بی پایان پُری از بی نهایت         مثل روح چشمه لبریز از طراوت ، از روانی

مثل نخل سر فراتر برده از باغی که دوراست       تاج برگی می دهد باغ حضورت را  نشانی

می رسد مضراب نوک بلبلان بر ریس هایت        می دمد ارکستر گنجشکان  سرودی آسمانی

هستی ات سبز و طرب خیز و رطب ریزان و شاداب

دور ، از تار وجودت زخمه های ناگهانی

مرداد 95